Grzywacz chiński

Grzywacz chiński

Kartoteka

Grupa FCI: 9

Sekcja: 4

Numer: 288

Psy ozdobne i do towarzystwa

Inne nazwy:

Powder puff chinese crested, Hairless chinese crested, Chinese royal dog

Długość życia (w latach)

10-12

Wielkość miotu

2-4

Historia

Pochodzenie
Czy naprawdę ma swoje początki w Chinach? Nie wiadomo, a przynajmniej nie dowiedziono tego z całą pewnością. Jednak nie brakuje przesłanek, iż w Państwie Środka żyły bezwłose psy.

W. K. Taunton pisał w swojej książce „Vero Showa” o chińskich psach pozbawionych włosów. „Jego nazwa wzięła się od obfitej grzywy w górnej części czaszki i bujnej frędzli na ogonie. Poza tym ciało jest prawie bezwłose, jedynie nad łapami i na psyku znajduje się kilka pojedynczych, rozczochranych włosów. Barwa skóry tych psów jest ciemno łaciata. Ważą około dziewięciu kilogramów.”

Zgodnie z atlasem kynologicznym „Hunderassen der Welt” (1991) w Chinach, psy te w czasach dynastii Han, były hodowane w dwóch odmianach. Małe służyły za stróżów domu, a duże były psami myśliwskimi. Podobnie jak shar pei i chow-chow, były zabijane dla mięsa.
Psy te docierały na statkach handlowych w różne zakątki świata i zawsze wydawały się bardzo osobliwe. Zostawiały tam swoje geny. Gen odpowiedzialny za brak włosów był dominujący, zatem potomstwo również było pozbawione sierści. Jednak brak jest dowodów, że chinese crested był jak gdyby pierwszym z ras bezwłosych, która dała początek innym.

W Chinach hodowla psów ma długą historię. Niestety dla czworonogów, część z nich pełniła rolę źródła mięsa dla społeczeństwa. Część była również wykorzystywana w starochińskiej medycynie. Wraz z nastaniem komunizmu, w czasów Mao Tse Tsunga, wrócono do zasady, iż „psy nadają się tylko na zupę”.

Przypuszcza się, że grzywacze hodowano w Chinach nawet 1000 lat temu w dwóch odmianach. Według zapisków jedną z nich był pies świątynny – mały, bezwłosy piesek o miękkiej skórze. Miały grzywkę i frędzle na ogonie. Ważyły około 7 kg, a hodowane były przez buddyjskich mnichów.
Większa odmiana, również bezwłosa, stanowiła pokarm ludności. Tuczono je i zjadano w dni świąteczne.

Psy świątynne były pilnie strzeżone przez mnichów. Pełniły rolę wyroczni. Mnisi zadawali im pytania i czkali na reakcję, którą to interpretowano i z której wyciągano wnioski. Z racji bardzo ciepłego ciała, stosowano je w medycynie do leczenia reumatyzmu. Najstarsze zapiski o takich psach pochodzą z roku 1200. Wg nich rodziny cesarskie były właścicielami owych zwierząt. Leżały na aksamitnych poduszkach i zdobione były najdroższą biżuterią.

Podbój Ameryki i Europy
Pierwsze psy wystawiano w Ameryce w 1885r. Później na dłuższy czas słuch o nich zaginął aż do wystawy w Filadelfii w 1926 r. Później znów zniknęły do czasu założenia Chinese Crested Dog Club of America. Zza oceanu pierwsze okazy trafiły do Europy około 1965 r. Hodowle tych psów zakładano w Niemczech, Francji, Anglii i Austrii oraz w krajach Beneluksu.  Do szwajcarskiej księgi rodowodowej pierwszy przedstawiciel rasy został wpisany w 1975 r. 

Wygląd

Mały, żywy i pełen gracji pies; kościec średni lub delikatny. Gładkie, bezwłose ciało – włosy jedynie na łapach, głowie i ogonie lub ciało okryte delikatną woalką włosa. Występują dwa wyraźne typy w rasie: typ „jeleniowaty” – elegancki, o delikatnej kości oraz typ krępy – o mocniejszym ciele i kośćcu, przypominający kuca.

Włos: Bez dużych skupisk włosów na którejkolwiek części tułowia. Skóra delikatna, gładka i ciepła w dotyku. U odmiany owłosionej – powder puff, szata składa się z podszycia z delikatną woalką z długich włosów; woalka stanowi cechę typową dla rasy.

Maść: Wszystkie kolory i ich kombinacje.

Temperament

Najpopularniejsza rasa wśród psów bezwłosych, jednak nadal bardzo rzadko spotykana. Te psy są żwawe, czarujące, zwinne i sympatyczne. Przywiązują się i chętnie bawią się z dziećmi. Dzieci muszą zostać nauczone jak obchodzić się z tą rasą. Psy te nie mają ochronnej sierści i łatwo mogą się skaleczyć. Rozrywkowi i zabawni towarzysze. Trzeba socjalizować je od szczenięcia. Muszą przyzwyczaić się do głośnych dźwięków i aktywności na zewnątrz.
Generalnie nie mają problemów z innymi zwierzętami jednak do innych psów podchodzą z dystansem. Uwielbiają wspinaczki i kopanie dołów. Bardzo przywiązują się do swoich właścicieli. Uwielbiają przebywać w towarzystwie.

Tresura

Ten inteligentny pies ma zdolności do uczenia się sztuczek. Dobrze prowadzony nie będzie sprawiał żadnych problemów. Jednak jeśli będziemy go rozpieszczać to na pewno zauważymy niechciane zachowania.

Ćwiczenia

Brak danych

Warunki życia

Pod każdym względem jest to pies domowy i nie powinien być trzymany na zewnątrz. Nie wymaga wiele ruchu.

Funkcje

Grzywacz chiński spełnia następujące funkcje: