Bloodhound

Duży pies gończy, par excellence tropowiec o bardzo dawnym pochodzeniu. Od wieków znany i ceniony jest jego wyjątkowy węch i wybitne uzdolnienia łowieckie. Hodowany był w Ardenach przez mnichów z opactwa Świętego Huberta. Pochodzi od psów gończych maści czarnej i czarnej podpalanej w VII wieku używanych przez mnicha Huberta, który później został biskupem, a kanonizowany został patronem myśliwych. Te duże psy gończe rozpowszechniły się w Ardenach, bowiem w rozległych lasach tego regionu dużo było zwierzyny grubej. Psy Świętego Huberta cenione były za wytrwałość i siłę, zwłaszcza w polowaniu na dzika. Pierwsze psy Św. Huberta były czarne, później także czarne podpalane. W XI wieku Wilhelm Zdobywca sprowadził te psy do Anglii. Wtym czasie zostały także sprowadzone psy tego samego typu, ale o całkowicie białym umaszczeniu, nazywane „talbot”. Dały one początek hodowli. Osobniki pochodzące z hodowli Świętego Huberta nazwano „bloodhound” (pies rasowy). Nazwa pochodzi od „blooded hound” oznaczającego psa czystej krwi, a więc czystej rasy. Następnie rasa rozwinęła się w Stanach Zjednoczonych. Tu, zwłaszcza w południowej części kraju psy te używane były do poszukiwania zbiegłych niewolników.

Masywny, duży pies gończy i tropowiec, najpotężniejszy ze wszystkich psów gończych. Harmonijne zbudowany, o mocnym kośćcu, dobrej muskulaturze i dużej masie, ale nie sprawia wrażenia ciężkiego. Sylwetka o wydłużonych proporcjach, można ją wpisać w prostokąt. Sprawia wrażenie okazałego i szlachetnego, o dostojnej postawie. Głowa i szyja przyciągają uwagę obfitą, miękką skórą, zwisającą w wyraźnych fałdach. Jego chód także robi wrażenie: jest raczej powolny, nieco kołyszący, ale sprężysty, elastyczny i swobodny. Żadna cecha nie może być przesadnie wyrażona, by nie naruszała ogólnej harmonii, sprawiała wrażenie grubości, czy szkodziła zdrowiu lub samopoczuciu psa. Jako możliwe cechy przesadne można wymienić: zbyt głęboko osadzone lub zbyt małe oczy; obwisłe powieki; zbyt obfitą i zbyt luźną skórę ze zbyt licznymi i zbyt głębokimi fałdami; zbyt duże podgardle; zbyt wąska głowa. Psy zbyt duże, o zbyt ciężkim lub zbyt masywnym tułowiu także nie są pożądane, ponieważ wpływa to na ich walory użytkowe.
Sierść: na tułowiu jest przylegająca, krótka, gęsta, dość twarda i odporna na niepogodę. Na głowie i uszach bardzo krótka i miękka w dotyku. Spodnia część ogona ozdobiona jest włosem nieco dłuższym i sztywniejszym.
Umaszczenie: wyróżnia się trzy maści: dwubarwną - czarną podpalaną (black and tan) i wątrobianą podpalaną (liver and tan) oraz jednobarwną - czerwoną (red). U psów czarnych podpalanych czarna część jest różnej wielkości, tworząc czaprak lub siodło. U psów czaprakowych kolor czarny jest dominujący, podpalanie (kolor płowy) występuje tylko na kufie, policzkach, nad oczami, na przedpiersiu, na kończynach i w okolicy odbytu. U psów z czarnym siodłem kolor płowy zajmuje większą powierzchnię, czarny ograniczony jest mniej więcej do części grzbietowej. Podobne rozłożenie stref barwnych występuje w umaszczeniu dwukolorowym wątrobianym podpalanym. Kolory nie są zawsze wyraźnie określone, ani wyraźne odgraniczone. W partiach ciemniejszych możliwe jest pojawienie się jaśniejszych włosów lub nawet koloru borsuczego. Taka mieszanka włosów różnego koloru jest dopuszczalna. U psów jednolicie czerwonych kolor czerwony może wahać się od jasnoczerwonego do ciemnoczerwonego. Niepożądany jest „wypłowiały” kolor podpalania u psów dwukolorowych lub „sprana” czerwień u jednobarwnych. Niewielka ilość bieli na przedpiersiu, palcach i końcówce ogona jest dopuszczalna, ale nie jest pożądana.

Łagodny, spolegliwy i przyjazny w stosunku do ludzi, wyjątkowo przywiązany do właściciela. Tolerancyjny wobec innych psów z tej samej psiarni i innych zwierząt domowych. Zachowuje się raczej z rezerwą i jest uparty. Równie wrażliwy na pochwały, jak i nagany. Nigdy nie jest agresywny. Ma bardzo niski i donośny głos, ale nie jest szczekliwy.

Ciężki w tresurze. Uczy się nowych komend wolniej od przeciętnych ras.

Brak danych

Psy mimo że wydają się duże mogą żyć w mieszkaniach. Po prostu kochają się lenić. Jednak ogródek w, którym mogą się bawić jest wskazany itrzeba poświęcić im trochę czasu. Chodzenie z nim na smyczy to jedyne rozwiązanie dla ciebie, chyba że będziesz go gonić kiedy wyczuje jakiś interesujący go zapach

Bloodhound spełnia następujące funkcje:

• psy do towarzystwa
• psy mundurowe
• psy myśliwskie