Chin japoński

Chin japoński

Kraj pochodzenia

JaponiaJaponia

Uwagi:

Kartoteka

Grupa FCI: 9

Sekcja: 8

Numer: 206

Psy ozdobne i do towarzystwa

Inne nazwy:

Chin, Czin japoński, Japan chin, Spaniel japoński

Długość życia (w latach)

10-12

Wielkość miotu

1-3

Historia

Wg Beckmanna (1895) pies ten najprawdopodobniej przybył do Japonii z Chin. Słowo „Chin (czin)” nie oznacza „chiński”, lecz wywodzi się od chińskiego „tsien”, czyli po prostu pies. Według Haucka, rasa ta powstała ze skrzyżowania spaniela tybetańskiego z mopsem. Niestety nie ma na to żadnych dowodów.

Strebel (1905) ma odmienne zdanie na to, skąd pochodzą korzenie china japońskiego. Zakłada, że Japończycy skrzyżowali maltańczyka ze spanielem, a z Japonii psy te zawędrowały do Chin oraz Europy. Jednak autor ten nie rozróżnia jednoznacznie „czina” od pekińczyka. Uważa, że pekińczyki zaliczają się do tej samej klasy, co chin japoński.

W Japonii pies ten nazywany jest „makura tsin” czyli „poduszkowy piesek”. Von Siebold pozostawił w swojej książce „Fauna japonica” (1833) taki oto tekst, „Za w pełni udomowionego psa w Japonii uznać należy właściwie tylko sprowadzonego tam z Chin, przez Portugalczyków, czina. Ten mały pies jest nieodzowną częścią japońskich mieszkań, jest wiernym towarzyszem kobiet z tego kraju i przedmiotem ich najtroskliwszej opieki. Im jest on mniejszy i ładniejszy, tym wyżej ceniony i częściej pieszczony przez swoją panią, w której pobliżu odpoczywa zawsze na poduszkach i kosztownych materiałach. Stąd właśnie wzięła się nazwa „poduszkowy piesek”. Miniatury tej rasy mają zadarte nosy, które w młodości ściska się i wygina do góry. Odmiana, która podobna jest do lwiego pieska, zwana była „sukien tsin” (pies wodny)”.

Von Siebold był więc zwolennikiem teorii, że to Portugalczycy przywieźli tego psa z Chin do Japonii. Według jeszcze innych źródeł byli to Holendrzy, a nie Portugalczycy. Tego się już pewnie nigdy nie dowiemy. Pewnym jest natomiast fakt, że psy te były wymieniane między dworami cesarskimi jako prezenty.

Na podstawie starożytnych dokumentów przyjmuje się, że w 732 roku przodkowie china japońskiego zostali ofiarowani dworowi japońskiemu przez władców Korei (okres panowania dynastii Silla 377-935 ). Wydaje się, że w ciągu kolejnych stu lat importowano do Japonii większą liczbę psów tej rasy. Według świadectw historycznych, psy tej rasy były później sprowadzone przez wysłanników bezpośrednio do Chin (w czasie panowania dynastii Tung, 618-910) oraz do Korei Północnej (w czasie panowania dynastii Po H’ai 698-926).

W okresie panowania Shoguna Tsunayoshi Tokugawa (1680-1709) rasa została wyniesiona do rangi psa salonowego w pałacu Edo. W roku 1613 Brytyjczyk, kapitan Searles, sprowadził china japońskiego do Anglii, a w roku 1853 amerykański wojskowy Perry importował kilka do USA. Dwa spośród tych ostatnich zostały ofiarowane królowej Wiktorii. Od drugiej połowy XIX w. chin japoński stał się psem dam z wyższych sfer. Obecnie jest szeroko znanym psem ozdobnym.

Chin w Europie
Nie wiadomo dokładnie, kiedy przybyły do Europy. Wiele źródeł podaje natomiast, że około 1860 przywieziono kilka sztuk do Anglii i Stanów Zjednoczonych, gdzie z powodzeniem były hodowane. Do Niemiec pierwsze psy przywieziono około 1880 roku. Był to dar japońskiej cesarzowej dla cesarzowej Augusty.

Hodowla nastręczała wiele problemów. Jedną sukę udawało się zapłodnić raz na cztery razy. Porody również były ciężkie, ponieważ psy te miały nieproporcjonalnie duże głowy. Stopień trudności hodowli Chinów wpływał oczywiście na ich cenę. Hagenbeck, znany w tamtych czasach importer psów, pisał, „Psy te są w Japonii bardzo rzadkie i jeżeli czasami udaje się je sprowadzić, płaci się za nie tyle samo złota ile ważą”.

Wygląd

Jeżeli chodzi o wygląd zewnętrzny, to w przeciągu kilku stuleci nie zmienił się znacząco. Rysunki z XIX w. pokazują psy, które z powodzeniem można by wystawiać w dniu dzisiejszym. Już w najdawniejszych czasach przywiązywano wagę do płaskiej czaszki. W opisie rasy z 1897 r. znajdujemy zapis „Najbardziej charakterystyczną cechą czina jest czaszka, która, jeśli chodzi o kształt i zgryz, zdecydowanie różni się od kształtu czaszek psów, a bardzo przypomina czaszkę kota. Górna część czaszki jest płaska i zaokrąglona po bokach, a jedynie nieznacznie wysklepiona w części mózgowej. Kości bocznych ścian głowy są zupełnie płaskie i tworzą jedynie lekko wypukłą powierzchnię. Górna krawędź oczodołu jest zupełnie spłaszczona, praktycznie niezaznaczona, a duże oczodoły zupełnie przypominają kocie…”.

Jedyne co odróżniało je od dzisiejszych przedstawicieli tej rasy, to wzrost i waga. Okazy podarowane cesarzowej Auguście miały masę ciała około 6 kg. Przy wzroście 25-27 cm i długości ciała 41 cm, stanowiło to dość duże obciążenia dla psa.

Dzień dzisiejszy Dziś Chin japoński ma włos podstawowy o barwie białej, z wyraźnie odgraniczonymi czarnymi, żółtymi lub brązowo-rudymi łatami. Cziny wilczate i jednobarwne w kolorze żółto-szarym zniknęły już całkowicie.

Wzorzec wymaga jak najbardziej symetrycznego rysunku na głowie. Muszą mieć białą „strzałkę” i białe zaznaczenia wokół pyska. Dzisiejsze chiny muszą mieć kwadratową sylwetkę, czyli wysokość w kłębie musi odpowiadać długości ciała. Wysokości wahają się od 18 do 28 cm przy wadze od 2 do 4 kg.

Podsumowanie
Chin japoński jest często nazywany japońskim spanielem. Jest to mały piesek wyhodowany tylko w jednym celu: pełnienia roli towarzysza. Chin ma szeroki pysk i obfitą szatę. Sprawia wrażenie eleganckiego i pełnego wdzięku psa.

Włos: Jedwabisty, prosty i długi. Całe ciało, z wyjątkiem głowy, pokryte jest obfitym owłosieniem Uszy, szyja, uda i ogon ozdobione są obfitymi piórami.

Maść: Biała z czarnymi lub czerwonymi łatami. Pożądane są symetrycznie rozmieszczone łaty wokół oczu, na uszach i całym ciele. Szczególnie pożądana jest szeroka, czysto biała strzałka, biegnąca od kufy do czubka głowy.

Temperament

Chin japoński jest małym, czarującym, wesołym i żywym zwierzęciem. Stara się zadowolić swojego pana. Jest kochający i inteligentny. Niezwykle przywiązuje się do swojego właściciela. Kocha wszystkich, których zna jednak do obcych podchodzi z lekką rezerwą. Nie lubi również nieznanych mu sytuacji. Dlatego socjalizuj go jak najwcześniej. Jeśli masz dzieci naucz je by były dla psa łagodne i delikatne. Pies dobrze czuje się w towarzystwie innych zwierząt i psów. Są trochę niezależne, ale uwielbiają być w centrum uwagi. Te psy nie są rasą szczekliwą. Łagodne z natury, wdzięczne i chętne do zabawy. Czułe, zwinne, delikatne i czyste. O ile ustanowisz zasady, których pies ma przestrzegać, to będzie posłuszny. Jako lider musisz ustanowić pewne limity, zdecydować co może a czego nie może robić. Nie dopuszczaj do rozwinięcia się u niego syndromu małego psa. Jeśli będą uważać się za liderów stada, na pewno stawisz czoła takim zachowaniom jak podgryzanie, kąsanie czy lęk separacyjny. Nie będziesz mógł mu również zaufać zostawiając go z dziećmi.

Tresura

Inteligentne i dobrze wychowane chiny uczą się szybko, jednak trzeba wziąć pod uwagę ich niezależność. Jeśli trening będzie zbyt powtarzalny, przeprowadzany ciągle w ten sam sposób, to pies znajdzie sobie bardziej interesujące zajęcie. Dosyć ciężko nauczyć go czystości w domu, jednak jeśli będziesz konsekwentny to zrozumie przesłanie.

Ćwiczenia

Chiny japońskie nie wymagają wiele ruchu, jednak jeden spacer dziennie musi się odbyć. Będą się również cieszyć z możliwości zabawy, np. w ogródku.

Warunki życia

Świetni nadaje się do życia w mieszkaniu.

Funkcje

Chin japoński spełnia następujące funkcje: